Boos

Eén van de jongens wil graag vertellen met de bus. Als hij vertelt over de emotie ‘boos’ kleurt hij rood en komen er tranen. Geëmotioneerd vertelt hij over hoe de juf van een jaar geleden de meiden in zijn beleving voortrok. Hij geeft hier wat voorbeelden bij. Andere jongens erkennen en herkennen dit. Het maakt was los in de groep. De leerkrachten wisten dit niet. Een meisje vraagt mij of het haar schuld is. ‘Dit is niet jouw schuld. Jij bent de kleine, de juf is de grote.’ Zeg maar: Het is niet mijn schuld. Ik ben de kleine’. ‘Het is niet mijn schuld. Ik ben de kleine.’, zegt ze hardop en kijkt er opgelucht bij.

Beweging

De leerkrachten geven aan dat ze dit niet wisten. Een leerkracht en een paar meiden voelen de behoeften om een beweging te maken op het veld. Een meisje beweegt met haar poppetje naar de onrust. ‘Ik draag hier ook aan bij’, zegt ze. Eén van de leerkrachten volgt haar voorbeeld. ‘Ik draag er ook wel eens aan bij.’ Er ontstaan meer bewegingen op het veld en de duidelijke scheiding, zoals deze in het begin zichtbaar was, valt niet meer te herkennen.

Nagesprek

In het nagesprek vraag ik of de leerkracht van een jaar geleden hier nog werkt op de school en of ze bereid zou zijn om het met de groep te hebben over de ervaring van de jongens. Om het te hebben over de balans tussen geven en nemen. Onbewust is er meer gegeven aan de meiden en meer genomen van de jongens.

In balans brengen

De leerkracht staat open voor het idee om het met de groep te bespreken. Zij was zich niet bewust van hoe haar handelen aan dit gevoel van de jongens heeft bijgedragen. Het gaat ook niet over de schuldvraag. Het gaat over in balans brengen.

Een belangrijke helende zin die de juf uitspreekt is: ‘Jongens, jullie zijn voor mij net zo belangrijk als de meisjes.’ De jongens knikken. Het is goed zo.