Dankwoord

Ieder jaar trokken mijn ouders in de zomer zo’n week of zes met de caravan door Europa. Sinds de geboorte van onze oudste zoon ontmoetten we elkaar dan een week in Frankrijk. Zij op de terug- en wij op de heenreis. Het was altijd een gezellige, knusse week zo samen. Dolle pret met opa en oma. 

In 2008 waren we weer een week met elkaar samen geweest op een gezellige camping aan de rand van een prachtige rivier. Ook dat was ieder jaar vaste prik. Een camping mét rivier, waar we dan traditiegetrouw met de kinderen mooie stenen zochten om mee naar huis te nemen. Mijn moeder had thuis in de achtertuin volle schalen staan met verschillende stenen uit verschillende streken. Allemaal samen met de kinderen gevonden. Net zoals dit jaar.

Toen wij verder naar het Zuiden afreisden, belde mijn vader een paar dagen later dat het niet goed ging met mama. Ze had enorme buikpijn en ze waren uiteindelijk in een klein ziekenhuis in Troyes beland. Terwijl mijn vader en moeder dachten dat het om een blindedarmontsteking ging, voelde ik direct dat het niet klopte. Ik voelde heel sterk dat het zwaar en ingewikkeld was, dat dit ons afscheid zou worden. 

Wij zijn direct van het Zuiden naar het Noorden getrokken en kwamen binnen een dag aan in Troyes. Van onze verzameling stenen van de waterkant had ik er ééntje meegebracht. Daar was ze blij mee. Ik moest ‘m direct in haar handtas doen, want het zou zonde zijn als hij hier kwijt zou raken.

Mijn moeder was er slecht aan toe en in het kleine ziekenhuis waren weinig voorzieningen. Samen met mijn vader heb ik alles op alles gezet om een ambulance naar Nederland te regelen. De nacht ervoor sliep ik in het ziekenhuis bij mijn moeder aan het voeteneinde. Een intensieve nacht, waarop ik in mezelf met haar afsprak om altijd te blijven bellen. Dat deden we in Nederland ook, omdat we ver uit elkaar woonden. 

En zo zijn we naar huis gegaan. Mijn moeder en ik in de ambulance, mijn vader met zijn caravan en daarachter mijn man Michel met de kinderen. Mijn broer met zijn vriendin kwamen vanuit Italië achter ons aan.

Eenmaal in Nijmegen in het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat het niet lang zou duren. Mijn moeder was stervende. Een energieke, vrolijke vrouw ging afscheid nemen en deed dat in de sfeer zoals ze altijd geweest was. Zorgend voor de ander en met een grote dosis humor. We hebben een fijne week gehad en mooi afscheid kunnen nemen. Maar het deed zo’n pijn. Mijn moeder was mijn beste vriendin. Ik raakte mijn moeder en m’n maatje kwijt. Systemisch gezien weet ik inmiddels dat dit (je moeder als vriendin) niet mijn juiste plek was, maar dat inzicht had ik destijds nog niet.

Ik sprak met haar af dat ze me een teken zou geven wanneer ze overleden zou zijn. Een teken waardoor ik wist dat we nog steeds met elkaar verbonden waren. Ze vroeg me wat ze dan moest doen, of dat ze met ’n kei moest gooien of zo. Dat vond ik een goed idee. Ik verwachtte en hoopte ergens een keer een steen tegen mijn hoofd aan te krijgen. Maar het liep anders.

Toen ik een paar weken na haar overlijden samen met mijn Michel een weekendje in Valkenburg was, gebeurde er iets wonderlijks. In een lief, schattig edelstenenwinkeltje kocht ik voor alle vier onze kinderen een mooie steen. Er lagen briefjes bij van wat ze zouden doen, welke betekenis ze hebben. Ik was daar nooit zo mee bezig geweest maar vond het wel lollig. En als edelstenen iets voor je kunnen betekenen, wilde ik er voor mezelf wel ééntje waar ik spiritueler van zou worden. In mijn beleving kon ik dan het beloofde telefooncontact met mijn moeder wel in gang krijgen. De juffrouw van de winkel adviseerde me een bergkristal.

Ik kocht de bergkristal en hield die vast als steun. Dat hielp alleen omdat ik wist dat mijn moeder gek was op stenen. Niet eens op edelstenen, daar was ze niet zo van. Eén van haar heerlijke opmerkingen was: “Als ik voor elke kwaal een steen om mijn nek moet hangen, loop ik helemaal krom”. Maar ze zocht wel altijd mooie stenen, ook met mijn kinderen, aan de rand van een rivier.

Met de bergkristal in de hand ging ik wat drinken in een gezellig barretje. In de ene hand de steen, in de andere een biertje. Ineens voelde ik een tinteling door mijn hand en arm gaan en snel hierna ook door mijn hele lichaam. Ik wisselde van hand met het biertje en ook daar gebeurde het. Ik gaf de steen aan mijn man, maar bij hem gebeurde niets.

Ik was helemaal verbaasd en ging terug naar de winkel waar ik de steen had gekocht. De verkoopster legde me uit dat ik de energie van de steen voelde. Zo ontdekte ik dat ik hoogsensitief ben en natuurlijk altijd al was. Mijn moeder gooide met een steen en alles viel op zijn plek.

Ik ging me verdiepen en verbreden in hoogsensitiviteit, zo werd mijn last mijn kracht. Ik deed allerlei mooie opleidingen en workshops. En als vanzelf ontstond hiermee mijn praktijk, mijn cadeau ‘AllesKids&Co’. De praktijk, waardoor ik de opleidingen die ik al eerder deed (zoals Pabo, dramatherapie, remedial teaching), combineerde met NEI, NLP, systemisch werk en meer. De praktijk, waardoor ik helemaal in mijn eigen kracht kwam. Ik word alleen maar blij van mijn werk en ervaar dan die kracht.

Ik voel en weet dat mijn moeder dit in beweging heeft gebracht en me hierbij altijd ondersteunt vanaf de andere kant. Ik ben enorm dankbaar voor dit prachtige AllesKids&Co-cadeau dat ik van haar kreeg en waaruit uiteindelijk ook GroepsGeluk is ontstaan.